Kendi halinde bir tüccardı. Bir gün kumaşları gemiye yükledi. Endonezya’ya gitti, oraya yerleşti. İşini orada devam
ettirdi. Kumaşları kaliteliydi. Tam da halkın aradığı cinstendi. Kendisi de kanaat sahibi bir insandı. Kazancı az olsun,
temiz olsun düşüncesindeydi. Bir gün geç geldi iş yerine. Eleman iyi bir kâr elde etmişti sattığı mallardan. Merak etti,
sordu:
– Hangi kumaştan sattın?
– Şu kumaştan efendim.
– Metresini kaça verdin?
– On akçeye.
– Nasıl olur?” diye hayret etti,
– Beş akçelik kumaşı on akçeye nasıl satarsın? Bize hakkı geçmiş adamcağızın. Görsen tanır mısın onu?
Eleman gitti, müşteriyi buldu, getirdi. Dükkan sahibi müşteriyi karşısında görür görmez, helâllik istedi ve fazla parayı
müşteriye uzattı. Müşteri şaşırmıştı. Böyle bir durumla ilk defa karşılaşıyordu.
– Ne demekti hakkını helâl et?
Olay kısa sürede dilden dile dolaştı. Çok geçmeden kralın kulağına kadar vardı. Sonunda kral kumaş tüccarını
saraya çağırdı. Kral sordu:
– Sizin yaptığınız bu davranışı daha önce biz ne duyduk, ne de gördük. Bunun aslı nedir?
– Ben, dedi tüccar, bir Müslüman’ım. İslâm dini böyle emreder. Müşterinin bana hakkı geçmişti. Dolayısıyla
kazancıma haram girmişti. Ben sadece bir yanlışı düzelttim.
Kral,
– İslâm nedir, Müslümanlık nedir? gibi peş peşe sorular sordu. Birer birer
sorularını cevapladı. Kral ilk defa duyuyordu böyle bir dinin varlığını. Fazla
zaman geçirmeden İslâm’ı kabul etti. Daha sonra kısa süre içinde de halk
Müslüman oldu.
Milyonlarca nüfusa sahip olan bugünkü Endonezya’nın Müslümanlığı kabul
etmesindeki sır sadece beş akçelik kumaştı.
Yapılan tek şey vardı sadece: İnandığı gibi yaşamak, sahip olduğu güzellikleri
çevresiyle paylaşmaktı. Efendimizin müjdesi herkese açık: “Doğru ve güvenilir
tüccar, kıyamet gününde peygamberler, sıddıklar (doğrular) ve şehitlerle
beraberdir.” Yani, asıl etkili olan söz dili değil, hal diliydi. Konuşmaktan çok
yaşamaktı. Anlatmaktan ziyade davranış dilinin devreye girmesiydi.
